อำมาตย, อำมาตย์ หมายถึง [อำหฺมาดตะยะ, อำหฺมาด] น. ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา;แผลงมาจาก อมาตย์. (ส. อมาตฺย; ป. อมจฺจ).
[อำหฺมาดตะยาทิปะไต, อำหฺมาดตะยาทิบปะไต] น. ระบอบการปกครองที่ขุนนางหรือข้าราชการเป็นใหญ่. (อ. bureaucracy).
[ยวน] น. ความลับ. ก. ปิดบัง, พราง, อําพราง.
ก. บํารุง, เลี้ยงดู, ทะนุถนอม.
ก. ลาจากไป (มักใช้ในกรณีพิเศษ).
(โบ) ว. ที่ปิดบังความจริง (ใช้แก่กริยาพูด), อวมอำ ก็ว่า.
ก. นิ่งอั้นไม่ยอมพูด, พูดไม่ออกด้วยจนใจหรือจนปัญญา,ไม่รู้จะพูดอะไร.
(ปาก) ว. อีก.